Bomba atomowa to rodzaj broni używanej przez wojsko. Istnieją dwa rodzaje bomb atomowych: bomba rozszczepieniowa i bomba termobaryczna. Bomba rozszczepieniowa wykorzystuje typ materiału wybuchowego zwany fuzją jądrową. Bomby te są w stanie wytworzyć eksplozję o sile miliona ton trotylu.
Zbudowanie własnej bomby atomowej jest praktycznie niemożliwe
Faktem jest, że zbudowanie własnej bomby atomowej nie jest dla osób o słabym sercu. W związku z tym musisz zadać sobie pytanie: „Czy warto ryzykować?”. Na szczęście odpowiedź jest zdecydowanie twierdząca. Mając to na uwadze, jakie są najważniejsze informacje, które chciałbyś poznać, zanim powierzysz swoje życie samozwańczemu geniuszowi nuklearnemu?
Osoby, które chcą się zaangażować, mają kilka możliwości. Możesz zacząć od wspomnianych wcześniej Koreańczyków, albo zdecydować się na mniej niż idealne miejsca z mniej niż idealnym rządem. Oczywiście musisz trochę poszukać, aby dowiedzieć się, które jurysdykcje oferują odpowiedni poziom bezpieczeństwa. Na szczęście istnieje dobrze wyszkolona kadra miłośników, która pomoże Ci przebrnąć przez pułapki.
Nie jest tajemnicą, że Stany Zjednoczone są sceptykiem nuklearnym, a wspomniany wcześniej przeciwnik nie jest jedynym krajem o podobnych skłonnościach, ale to nie znaczy, że nie masz szans. Na szczęście istnieje wiele innych alternatyw, które mają wiele zalet. W przeciwieństwie do Stanów Zjednoczonych, wspomniane narody mają na ogół wielu innych przeciwników broni jądrowej, co sprawia, że roods of retribution to coś więcej niż tylko kilkadziesiąt pocisków w twoich rękach. Choć Stany Zjednoczone mają w tym względzie sporą przewagę nad konkurencją, to odrobina planowania i dalekowzroczności jest bardzo pomocna. Utrzymanie arsenału nuklearnego w ryzach to nie lada wyczyn. Nie mówiąc już o utrzymaniu go w stanie gotowości operacyjnej.
Bomba termobaryczna (próżniowa)
Bomby termobaryczne, zwane też próżniowymi, to rodzaj broni wybuchowej. Powodują eksplozję w wysokiej temperaturze, która jest potężniejsza niż w przypadku konwencjonalnej bomby. Często są używane do wysadzania jaskiń i tuneli.
Bomby próżniowe są uważane za barbarzyńskie formy prowadzenia wojny. Broń ta jest wypełniona tonami paliwa, które jest zapalane, aby stworzyć bardzo gorącą eksplozję pod wysokim ciśnieniem.
Niektórzy krytycy twierdzą, że bomby termobaryczne są z natury bronią masową. Oznacza to, że nie są w stanie spełnić wymogów proporcjonalności, rozróżnienia i innych wymogów prawa międzynarodowego.
W przeciwieństwie do konwencjonalnych materiałów wybuchowych, termobary mają dłuższą falę uderzeniową, co jest szczególnie niebezpieczne dla cywilów. Mogą również powodować poważne wstrząsy i pęknięte płuca.
Broń ta nie jest jednak całkowicie nielegalna. Chociaż Rosja nie potwierdziła użycia broni termobarycznej na Ukrainie, uważa się, że ma to miejsce. Ponadto rząd ukraiński oskarżył Moskwę o użycie takiej broni podczas trwającego konfliktu.
Zgodnie z raportami, rosyjskie siły zbrojne używały już broni termobarycznej przeciwko cywilom w Czeczenii i Syrii. Human Rights Watch potępiła użycie takiej broni w tych konfliktach.
Stany Zjednoczone również używały urządzeń termobarycznych w Afganistanie i uważa się, że są one obecne w ich arsenale. Uważa się, że broń tę posiadają również Chiny i Wielka Brytania.
Te materiały wybuchowe są czasem nazywane „bombami próżniowymi”. Ich technologia jest znana od dziesięcioleci. Starsza broń termobaryczna ma 24 lufy, a najnowsza dziewiętnaście.
Bomby termobaryczne były używane w wojnach na całym świecie i są niezwykle śmiertelne. Wiele organizacji pozarządowych nazwało je niedopuszczalnymi.
Jednakże niektórzy uważają, że bomby termobaryczne mogą być używane w sposób zgodny z prawem. Istnieją prawa, które zabraniają używania tej broni, ale nie są one specjalnie ukierunkowane na ochronę ludności cywilnej.
Mimo że Stany Zjednoczone używały termobaryk w przeszłości, nie oświadczyły oficjalnie, że używają takiej broni na Ukrainie. Inne kraje, w tym Rosja i Wielka Brytania, podobno używają jej w swoich konfliktach zbrojnych.
Broń rozszczepialna
Bomba atomowa to urządzenie wybuchowe wykorzystujące zjawisko rozszczepienia. Rozszczepienie następuje, gdy jądro atomowe rozpada się po uderzeniu neutronu o niskiej energii. W wyniku rozszczepienia wydziela się ciepło i energia. Energia ta jest następnie uwalniana, powodując eksplozję bomby. Jest ona uważana za broń masowego rażenia, ponieważ niszczy wszystko wokół siebie.
Na początku lat sześćdziesiątych Związek Radziecki eksperymentował z wykorzystaniem neutronów do wywołania reakcji rozszczepienia. W swoim eksperymencie umieścili pojedynczą pastylkę polonu-210 i berylu w środku pustego cylindra. Te dwa pierwiastki uwalniają cząstki alfa, które uderzają w inne jądra radioaktywne. W rezultacie neutron został przechwycony i powstał intensywny strumień neutronów.
Po pierwszej próbie jądrowej Sowieci postanowili zastosować drugie podejście do swojej broni jądrowej. Stworzyli drugi typ bomby atomowej, która wykorzystywała neutrony do zwiększenia wydajności rozszczepienia. Ich projekt nazwano Car Bomba.
Bomba atomowa jest zwykle zbudowana z metalicznego uranu-235 lub plutonu-239. Jeden kilogram plutonu-239 może wytworzyć energię niszczącą równą ponad dwudziestu tysiącom ton trotylu.
Są trzy rodzaje broni rozszczepieniowej, z których każdy ma swoje zalety i wady. Najpopularniejszy typ to broń implozyjna. Składa się ona z wydrążonej kuli z 94Pu.
Inny typ to broń strzelecka. Broń ta jest uzbrojona w detonatory. W przeciwieństwie do broni implozyjnej, broń strzelecka nie ma kagańca. Typ implozyjny może być wystrzeliwany z samolotu lub dostarczany przez pociski kierowane.
Inne konstrukcje broni wykorzystują neutrony bezpośrednio do wytworzenia większej ilości energii. Niektóre z tych broni nazywane są bronią termojądrową. Niektóre opierają się na reakcji D-T, która wykorzystuje neutrony o wysokiej energii.
Wszystkie bomby z II wojny światowej miały łączną energię 3 megaton. Jednak największą bombą, jaką kiedykolwiek zbudowano, była radziecka Car Bomba, której moc wynosiła 50 megaton. To wystarczająca moc, by zabić miasto w ciągu kilku minut.
Dziś Stany Zjednoczone mają najbardziej zaawansowany arsenał jądrowy. Większość światowego arsenału nuklearnego składa się z dwustopniowej broni rozszczepieniowej.
Bomba wodorowa
Bomba wodorowa to niezwykle potężna broń nuklearna, która jest w stanie zniszczyć całe miasta. Siła wybuchu tej bomby pochodzi z procesu zwanego fuzją jądrową.
Bomba ta jest również czasami nazywana bombą termojądrową. Tego typu bomby są setki do tysięcy razy potężniejsze od bomby atomowej. Wykorzystują one fuzję jądrową trytu i deuteru.
W latach 40. ubiegłego wieku Stany Zjednoczone opracowały bombę atomową opartą na koncepcji fuzji jądrowej. Naukowcy wiedzieli, że dzięki temu procesowi można stworzyć bombę o wielkiej mocy. Jednak okazało się to trudniejsze, niż się spodziewano.
Bomba wodorowa była uważana za broń strategiczną, ponieważ mogła zniszczyć całe miasta. Po raz pierwszy użyto jej w czasie zimnej wojny. W 1954 roku Stany Zjednoczone przetestowały bombę wodorową na atolu Bikini na Wyspach Marshalla.
Pierwsza bomba wodorowa została zaprojektowana przez Stanisława Ulama i Edwarda Tellera. Obaj fizycy pracowali razem nad Projektem Manhattan.
Przed rozpoczęciem Projektu Manhattan toczyły się dyskusje na temat zbudowania broni termojądrowej. Większość naukowców uważała, że reakcja ta jest niemożliwa do osiągnięcia w laboratorium. Do czasu Projektu Manhattan tylko kilku naukowców wierzyło, że jest to możliwe.
Wraz z pojawieniem się bomby atomowej perspektywy bomby wodorowej zmieniły się drastycznie. Prezydent Truman zdecydował, że konieczne będzie opracowanie bomby. Powołał specjalną podkomisję Rady Bezpieczeństwa Narodowego. W skład tej grupy weszli sekretarz obrony Louis Johnson, przewodniczący AEC David E. Lilienthal i inni czołowi fizycy.
W końcu powołano Generalny Komitet Doradczy, który miał kierować powojennym rozwojem energii jądrowej w USA. Podczas gdy GAC debatował nad tym, czy zbudować superbombę, Los Alamos koncentrowało się na rozwoju broni rozszczepieniowej.
30 listopada 1949 roku powołano specjalny podkomitet, który miał zbadać możliwość stworzenia bomby wodorowej. Ostatecznie raport podkomisji został zatwierdzony.
Mimo że ta broń jądrowa została zatwierdzona, minęło kilka lat, zanim została pomyślnie opracowana. Po zdetonowaniu bomby atomowej w Hiroszimie w Japonii debata o superbombie została zastąpiona debatą o mniejszych urządzeniach rozszczepiających.